Francuski predsjednik Emanuel Macron poznat je po više kontroverznih stvari. Svakako da je najveća to što je oženio ženu koja je mnogo starija od njega, skoro 30 godina. S pravom dobija komentare da izgledaju kao majka i sin. No, internetom je počela da kruži još jedna šokantna tvrdnja. Da je njegova žena zapravo bila muškarac.
U žiži javnosti iznenada su se našle optužbe koje su uzdrmale francuski politički i medijski prostor: dve žene, Amanda Rua i Nataša Rej, javno su iznijele tvrdnje da prva dama Francuske, Brižit Makron, nije rođena kao žena. Prema njihovim riječima, ona je u detinjstvu bila dečak po imenu Žan-Mišel Tronje, a navodno je kasnije prošla kroz proces promjene pola.
Isprva je sve izgledalo kao klasičan slučaj klevete – pravni tim gospođe Makron je tužio autorke ovih tvrdnji, a predmet je završio na sudu. Međutim, sudska saga je doživjela preokret kada je sud, nakon više žalbi i preispitivanja, stao na stranu optuženih, ocijenivši da one imaju pravo da javno iznose svoje mišljenje. Ova odluka izazvala je talas reakcija u javnosti i dala dodatni podsticaj širenju teorija zavere, uključujući i cirkulaciju starih fotografija za koje se tvrdilo da prikazuju muškarca koji je navodno Brižit pre tranzicije.
Reakcija iz Jelisejske palate nije izostala – iz pravnog tima prve dame poručeno je da je Brižit duboko povređena odlukom suda i da ne odustaje. Planira da se obrati Kasacionom sudu, najvišoj sudskoj instanci u Francuskoj, kako bi preokrenula situaciju i zaštitila svoju čast i identitet. U trenutku donošenja presude nije bila prisutna u sudnici, jer je sa suprugom, predsednikom Emanuelom Makronom, boravila u Londonu u okviru službene posjete.
Inače, priče koje danas kruže svojim korenima sežu još u 2021. godinu, kada su Rua i Rej snimile višesatni video u kojem su detaljno iznosile svoje tvrdnje. Tada su izjavile da je Brižit zapravo preuzela identitet svog brata Žan-Mišela Tronjea i da njen prvi suprug, Andre-Lui Ozijer, nikada nije ni postojao. Ova posljednja tvrdnja brzo je osporena – zvanične evidencije jasno potvrđuju postojanje Ozijera i njegovu smrt 2020. godine.
Iako mnogi sve ove navode vide kao bizarne i zlonamjerne teorije bez ikakvog temelja, sudska odluka je unijela novu dimenziju u ovu kontroverzu, ostavljajući utisak da granica između slobode govora i zaštite ličnog identiteta nikada nije bila tanja. A dok se čeka odluka najvišeg suda, priča o Brižit Makron i njenom navodnom identitetu nastavlja da intrigira, šokira i dijeli javnost – ne samo u Francuskoj, već i širom svijeta.
U početku je sve izgledalo jasno – Amanda Rua i Nataša Rej osuđene su za klevetu zbog tvrdnji o identitetu Brižit Makron i suočile su se s novčanim kaznama. Međutim, žalbeni proces potpuno je preokrenuo situaciju. Viši sud je zaključio da njihove izjave ne predstavljaju klevetu, već se kvalifikuju kao legitimno izražavanje mišljenja – i to, kako su naglasili, “u dobroj veri”. Njihov pravni tim pozdravio je ovu odluku kao „veliku pobedu za slobodu izražavanja“, dok su iz tabora prve dame stigle reakcije razočaranja i ogorčenja, jer je presuda doživljena kao nova rana na već narušenom dostojanstvu Brižit Makron.
No, ni to nije kraj medijskog pritiska. Prva dama Francuske odavno je pod budnim okom javnosti, često ne samo zbog svoje uloge i društvenog statusa, već i zbog razlike u godinama između nje i predsednika Emanuela Makrona. Ta tema ne silazi s naslovnica, a dodatnu pažnju i kontroverzu izazvala je knjiga Postati Brižit, koju je napisao novinar Ksavije Pusar. U toj publikaciji iznova se dotiču teorije i špekulacije koje su već neko vrijeme prisutne u javnom diskursu.
Poseban doprinos eskalaciji ove afere dala je i američka influenserka Kendis Ovens, čije objave na društvenim mrežama nisu ostale nezapažene – naprotiv, dodatno su rasplamsale vatru komentara, sumnji i podela među publikom širom sveta.
Priča je, međutim, ubrzo poprimila i ozbiljniju dimenziju. Četvorica muškaraca, uključujući i kontroverznog blogera Aurelijena Puarsona-Atlana, poznatijeg kao „Zoi Sagan“, optuženi su za internet uznemiravanje prve dame. Među komentarima koji su im stavljeni na teret nalaze se i uvredljive usporedbe s pedofilima, što je dovelo do pokretanja krivičnog postupka. Ukoliko budu proglašeni krivima, suočavaju se s kaznama do dvije godine zatvora. Puarson-Atlan, s druge strane, tvrdi da je sve protiv njega izrežirano i da je cijeli proces politički motivisan pokušaj ušutkavanja neistomišljenika.
Uprkos svemu, priča o Brižit Makron, daleko od toga da jenjava. Umesto toga, raste, razgranava se i zadobija nove slojeve, ostavljajući sve koji je prate u nedoumici – gde prestaje istina, a počinje fikcija, i dokle seže granica između slobode govora i lične diskreditacije.
Dok se mediji bave pričama i teorijama koje se poput lavine šire društvenim mrežama, Brižit Makron vodi i jednu tihu, ličnu bitku – tugom zbog smrti svoje voljene sestre, Ane-Mari Tronje, koja je preminula u 93. godini života. Iako pogođena ovom porodičnom tragedijom, nije se povukla iz javnog života, već je nastavila da u tišini nosi breme funkcije prve dame, svesna uloge koju ima i odgovornosti koju ta pozicija nosi.
U isto vreme, dok se francusko društvo lomi između pristalica teorija zavere i onih koji ih nazivaju potpunim apsurdom, slučaj oko Brižit sve više dobija dimenziju daleko veću od same polemike o njenom identitetu. On postaje svojevrsno ogledalo – jedno koje pokazuje koliko su danas zamučene granice između prava na slobodu izražavanja i narušavanja nečije časti i privatnosti.
U pravnim krugovima se već nagađa da bi ova priča mogla da se upiše u istoriju kao presedan koji će definisati buduće odluke u sličnim sporovima. Jer, kada ličnost svetskog formata postane predmet javnog ismevanja, nagađanja i sudskih procesa, logično je postaviti pitanje: gde se povlači linija između slobode govora i odgovornosti za izgovoreno?
Jedno je izvesno – priča o Brižit Makron daleko je od epiloga. Ma koliko pokušavala da zadrži dostojanstvo i povučenost, oluja javnosti koja se sručila na nju ne pokazuje znake smirivanja. Njeno ime, htela to ili ne, ostaje na naslovnicama, kao simbol jednog burnog vremena u kojem istina i izmišljotina igraju opasnu igru bez jasnih pravila.
Emanuel Makron – od bankara do predsjednika Francuske, i dalje čovjek koji polarizira javnost
Emanuel Makron je jedan od najzanimljivijih i najkontroverznijih političkih likova današnje Evrope. Njegova politička putanja, ljubavna priča i stil vladanja izdvajaju ga od većine savremenih lidera. Rođen 21. decembra 1977. u gradu Amijenu na severu Francuske, Makron je od malih nogu pokazivao izrazitu intelektualnu radoznalost, ambiciju i neobičnu zrelost za svoje godine. Njegovo odrastanje u porodici akademski obrazovanih roditelja usmjerilo ga je ka vrhunskom obrazovanju, koje će kasnije biti odskočna daska za ulazak u svijet visokog društva, politike i moći.
Rani život i obrazovanje: intelektualna radoznalost koja ne jenjava
Makronovi roditelji, Fransoa Makron, neurolog, i Françoise Noguès, lekar opšte prakse, pripadali su visokoj obrazovnoj srednjoj klasi. Emanuel je bio izuzetno bistar dječak, zainteresovan za književnost, filozofiju, muziku i politiku. Bio je zaljubljenik u klavir i u mladosti je sanjao da postane pijanista. Završio je elitni licej „Anri IV“ u Parizu, a potom upisao prestižni Institut političkih nauka (Sciences Po), kao i Nacionalnu školu za administraciju (École nationale d’administration – ENA), čuveno francusko učilište koje obrazuje državne kadrove.
Tokom studentskih dana, Makron je briljirao. Bio je poznat po elokventnosti, znanju, ali i samopouzdanju koje je graničilo s drskošću. Njegova sposobnost da fascinira i privuče pažnju često je izazivala divljenje, ali i podozrenje. U tom periodu postaje jasno da mladi Emanuel ima viziju sebe kao nekoga ko je rođen za više ciljeve.
Karijera u bankarstvu i ulazak u politiku
Nakon završetka ENA, Makron je najpre radio u javnoj administraciji, ali ga je ubrzo privukao svijet finansija. Zapošljava se u banci „Rothschild & Cie“, gdje brzo napreduje i učestvuje u velikim finansijskim transakcijama, uključujući spektakularnu prodaju Nestléovog odjela za dečju hranu. U tom trenutku ga mediji nazivaju „Mozartom finansija“.
Iako je mogao ostati u bankarstvu i izgraditi karijeru milijardera, Makron se odlučuje za drugačiji put. Njegov ulazak u politiku počinje kao savjetnik predsjednika Fransoa Olanda, a zatim kao ministar ekonomije. Međutim, 2016. godine iznenađuje sve kada osniva sopstveni pokret “En Marche!” (Naprijed!) i objavljuje kandidaturu za predsjednika, iako nikada prije nije bio izabran ni na jednu funkciju.
Uspon bez stranke: politička revolucija iznutra
Makronov meteorski uspon bio je presedan u francuskoj politici. Svojom mladalačkom energijom, centrističkom agendom i retoričkom sposobnošću privukao je glasače iz svih slojeva društva, posebno one koji su bili umorni od tradicionalnih stranaka. Predstavljao je sebe kao modernog, proevropskog lidera koji spaja liberalnu ekonomiju i progresivne društvene vrijednosti.
U drugom krugu predsjedničkih izbora 2017. godine, pobjeđuje kandidatkinju krajnje desnice, Marin Le Pen, s više od 66% glasova. Postaje najmlađi predsjednik Francuske od vremena Napoleona Bonapartea – imao je svega 39 godina.
Brak koji je izazvao pažnju svijeta
Makronov privatni život postao je gotovo jednako komentiran kao i njegova politika. Oženjen je Brižit Tronje, svojom bivšom profesoricom francuskog jezika iz srednje škole, koja je od njega starija 24 godine. Njihova veza počela je kada je Emanuel imao svega 16 godina, a ona bila udata i majka troje djece.
Njihova ljubavna priča je tema nebrojenih članaka, biografija i dokumentaraca. Za jedne, to je priča o ljubavi koja prkosi pravilima; za druge, razlog za tračeve, teorije zavjere i neukusne komentare. Ipak, Makron je dosljedno isticao da je Brižit njegov oslonac, savjetnik i prijatelj, te da bez nje ne bi bio čovjek kakav je danas.
Predsjednički mandat: reforme, protesti i pandemija
Makron se tokom svog predsjedničkog mandata suočio s brojnim izazovima. S jedne strane, pokrenuo je niz ekonomskih i socijalnih reformi – od izmjene radnog zakonodavstva, preko reforme penzionog sistema, do mjera koje su imale za cilj povećanje konkurentnosti francuske privrede.
S druge strane, te reforme su izazvale žestok otpor. Pokret „Žutih prsluka“ koji je izbio 2018. godine bio je reakcija na povećanje poreza na gorivo, ali se brzo proširio u širi pokret protiv socijalne nepravde. Demonstracije su trajale mjesecima i bile obilježene nasiljem i represijom, ozbiljno narušavajući imidž predsjednika kao lidera svih Francuza.
Makron je pokazao političku izdržljivost tokom pandemije COVID-19, gdje je balansirao između strogih mjera zatvaranja i pokušaja da očuva ekonomsku stabilnost. Njegovo insistiranje na vakcinaciji i zdravstvenim propusnicama izazvalo je nove proteste, ali i pohvale međunarodne zajednice za odlučnost i organizovanost.
Međunarodna pozicija: lider bez kompleksa
Na međunarodnoj sceni, Makron se profilisao kao lider koji pokušava da revitalizuje ideju Evropske unije. U vrijeme kada je EU bila potresena Brexitom, migracionim krizama i porastom desničarskog populizma, Makron je insistirao na snažnijoj i ujedinjenijoj Evropi.
Iako često u raskoraku s njemačkom kancelarkom Angelom Merkel, Makron se pozicionirao kao glas Evrope koji želi stratešku autonomiju, posebno u domenu bezbjednosti, vojske i digitalne suverenosti. Često je ulazio u direktne pregovore s liderima poput Putina, Bajdena i Erdogana, nastojeći da bude most između Istoka i Zapada, mada su mu neki zamerali „megalomaniju“ i pretenzije koje nadilaze moć Francuske.
Drugi mandat i politički izazovi
Na predsjedničkim izborima 2022. godine, Makron je ponovo pobijedio Marin Le Pen, ali sa znatno manjom razlikom u glasovima nego prvi put. To je bio jasan signal da Francuska postaje sve više podijeljena i da je kraj dominacije tradicionalnih političkih blokova.
U drugom mandatu suočava se s dodatnim izazovima – rat u Ukrajini, energetska kriza, inflacija, nastavak klimatske tranzicije i otpor protiv novih reformi. Posebno kontroverzna bila je njegova odluka o podizanju starosne granice za penzionisanje, koja je izazvala masovne proteste širom zemlje. Makron je, uprkos svemu, ostao pri svom stavu, govoreći da „ponekad lider mora da donosi nepopularne odluke zarad budućnosti“.
Makron danas: politički survivor s evropskim ambicijama
Danas, Emanuel Makron je čovjek koga ili obožavaju ili osporavaju. Njegovi protivnici ga vide kao predsjednika bogatih, elitistu odvojenog od običnog naroda, dok ga pristalice smatraju reformatorom s jasnom vizijom, koji se usuđuje da misli izvan okvira.
Njegov politički stil, koji kombinuje liberalnu ekonomiju s društvenim progresivizmom, ostaje rijedak u današnjoj Evropi. Iako se po Ustavu ne može kandidovati za treći uzastopni mandat, Makron očigledno ne planira da nestane s političke scene. Već sada mnogi nagađaju da bi mogao postati budući predsjednik Evropske komisije ili preuzeti neku ključnu funkciju unutar evropskih institucija.
Bez obzira na dalji tok njegove karijere, jedno je sigurno – Emanuel Makron je politička figura koja obilježava jednu epohu. Sa samo nekoliko desetina godina iza sebe, već je ušao u istoriju kao lider koji ne prihvata ograničenja, ni u politici, ni u životu. I dok Francuska i dalje raspravlja o njegovom naslijeđu, Makron kroči dalje – samouvjereno, strastveno i uvijek korak ispred vremena.
